[niem. Trebschen]
Trzebiechów – wieś w Polsce położona w województwie lubuskim, w powiecie zielonogórskim, w gminie Trzebiechów.
Dobra rycerskie w Trzebiechowie od 1442 r. do 1724 r. należały do rodu von Troschke. Z ich inicjatywy, pod koniec XVI lub na początku XVII w., wzniesiono piętrowy, kamienno-ceglany dwór. W 1765 r. majątek przeszedł w ręce książęcego rodu von Reuss.
Trzebiechowski Zespół pałacowo-parkowy w obecnym kształcie powstał w latach 1876-1901 w nurcie francuskiej architektury rezydencjonalnej XVIII wieku. Autorem ostatniej przebudowy pałacu jest znany austriacki architekt Wiktor Rumpelmayer.
W 1876 r. Heinrich Reussi jego żona ks. Marie Anna Alexandriene von Sachsen-Weimar-Eisenach rozpoczęli przebudowę rezydencji. Prace trwały do około 1880 r. W 1901 r. powstało skrzydło boczne i reprezentacyjna brama na osi pałacu. Równocześnie zakończono przebudowę zabudowań gospodarczych.
Pałac założono na planie litery „L” z czworobocznymi wieżami przy północnym boku i w skrzydle południowym. Bryłę rezydencji tworzą cztery odmienne segmenty zróżnicowane formą i gabarytem. Pałac jest w całości podpiwniczony, w obu skrzydłach dwukondygnacyjny, z użytkowym poddaszem, nakryty dachem mansardowym.
Układ funkcjonalny wnętrz w korpusie jest dwutraktowy z sienią na przestrzał i reprezentacyjną klatką schodową. We wnętrzach zachowały się parkiety, boazerie, drewniane stropy kasetonowe, dekoracje sztukatorskie utrzymane w konwencji neorokokowej (min. w dawnej jadalni i sali balowej obecnej auli szkolnej), stolarka głównej klatki schodowej, jedne drzwi wewnętrzne oraz żeliwne schody kręcone w bocznych klatkach schodowych.
Wejście główne poprzedzone jest reprezentacyjnymi schodami zewnętrznymi, usytuowanymi na osi fasady w trójosiowym pseudoryzalicie i zaakcentowanym herbem rodziny von Reuss. Pseudoryzalit wyniesiony jest poza okap dachu, zamyka malowniczą facjatkę z dachem mansardowym, doświetloną przez 3 duże okna, zwieńczone kamienną balustradą i figurami alegorycznymi na narożach. Narożniki pseudoryzalitu ujęte są boniowanymi pilastrami. W partii pierwszego piętra, nad wejściem znajduje się balkon i trzy półkoliście zamknięte okna typu porte fenetre, artykułowane pilastrami z głowicami korynckimi.
Podziały horyzontalne fasady tworzy wysoki cokół i profilowane gzymsy – kordonowy i wieńczący. Podkreślają je pasy boniowania na cokole i w partii przyziemia. Otwory okienne umieszczone osiowo, mają kształt prostokątny. Ujęte zostały w profilowane obramienia spięte kluczami, wsparte na prostych podokiennikach i zwieńczone prostymi nadokiennikami. Okna doświetlające piwnice są mniejsze, kwadratowe, zabezpieczone dekoracyjnymi kratami.
Pałac posiada reprezentacyjną bramę wjazdową na osi pałacu, której projekt wykonał osobiście książę Henryk VII. Umieszczono na niej stojące na tylnych łapach lwy, które trzymają herby księcia Henryka VII i jego małżonki księżnej Marii Aleksandriny oraz dwie daty 1876 i 1901 rok.
W latach 30. XIX w. założono park krajobrazowy, wykorzystując wcześniejszy, pochodzący prawdopodobnie z XVII w. Autorem projektu był Paul Lorenz z Zwickau.
W 1943 r. dobra trzebiechowskie przejęli książęta Bentheim-Tecklenburg. Po II wojnie światowej majątek upaństwowiono. Do końca lat 60. XX w. pałac był opuszczony. W latach 1970-1984 został zaadaptowany na szkołę i tę funkcje pełni do dzisiaj.
zobacz: KARTA EWIDENCYJNA ZABYTKU
styl architektoniczny: neorenesans
architekci: Wiktor Rumpelmayer
budowa : 1876-1880 (1901)
przebudowa : od 1856-1965 r.
dostępność obiektu: dostępny
Forma ochrony: Rejestr zabytków, Ewidencja zabytków PL.1.9.ZIPOZ.NID_N_08_BK.29711, PL.1.9.ZIPOZ.NID_E_08_BK.108886
lokalizacja: 52°01′20″N 15°44′10″E
linki:
Dodaj komentarz